Liesbeth D'Hoker,
Lize Spit & Thomas Gunzig

Een octopus heeft drie harten

-een compartiment voor elk sentiment.
Een modderhart dat langzaam dichtslibt
van verveling, lethargisch langs zwijgend zeegras drijft, want de voorspelbare dag is de vervangbare dag.
Een flonkerhart dat slechts kortstondig
opflitst; het tentakelbrein uitwist 
in een oceanisch moment. 
Een bloedend hart; stelpen helpt niet,
elk draagt zijn zeetuin van verdriet;
kalkskelet, karkas en schelp, sediment in schutspigment –zelfs Proteus ontkomt niet aan 't eigen zenuwgif: Tat tvam asi. Onbestemde lichtmatroos, geen transformatie, imitatie of zelfamputatie licht het meisje loos, in kelpwouden zingen weke koppotigen radeloos want de voorspelbare dag ...

en als de een na de ander zwijgt,
valt de nacht op de bodem van de zee.